Gorzki wtorek lewicy

Włodzimierz Cimoszewicz, popierając Bronisława Komorowskiego jeszcze przed pierwszą turą, postawił kropkę
na „i”. Stara generacja postkomunistów ma Grzegorza Napieralskiego w głębokim poważaniu.

Jako wyznawcy zasad ładu okrągłostołowego starzy lewicowcy są zgodni, że Polską winna rządzić jedna, silna, umiarkowana partia liberalno-lewicowa z błogosławieństwem głównych państw unijnych.
Oczywiście z wykluczeniem prawicy i jakichkolwiek sojuszy z prawicą. Ponieważ nie doczekali się oni sukcesu jakiegoś wymarzonego Centrolewu za rządów Kwaśniewskiego, zraziła ich epoka Millera w SLD, a po aferze Rywina
nie zachwyciła Partia Demokratyczna, dziś – ci zimni realiści – wybierają Komorowskiego jako spadkobiercę niegdysiejszej Unii Demokratycznej, a przy okazji jako przeciwnika rozwiązania WSI.

Aleksander Kwaśniewski, Ryszard Kalisz czy Włodzimierz Cimoszewicz faktycznie nigdy nie zaakceptowali przywództwa Grzegorza Napieralskiego w SLD. To dlatego mimo uszu puszczają jego deklaracje,
że najlepiej zrealizuje program walki z IV RP. To dlatego Komorowskiego komplementuje Wojciech Jaruzelski.
To dlatego ani Kwaśniewski, ani Kalisz palcem by nie kiwnęli, żeby pomóc Napieralskiemu w kampanii.
Próba odbudowywania siły SLD obchodzi ich dziś mniej niż załatwienie u Donalda Tuska szefostwa NBP dla Marka Belki czy wprowadzenie Jerzego Hausnera do Rady Polityki Pieniężnej.

Byli jeszcze w stanie zaakceptować ugrzecznionego Wojciecha Olejniczaka, ale Napieralskiego – za zbytnią samodzielność – mogą nie uznać nigdy. Jak się okazuje także na lewicy bariera pokoleniowa stanowi szklany sufit,
o który rozbija głowę młody lider SLD. Teraz Napieralski nie ma już wyjścia – musi dać sobie radę i przetrwać
albo po wyborach starsi koledzy podetną mu nogi.

Jak mało kto, Napieralski winien teraz trzymać kciuki za wygraną Jarosława Kaczyńskiego.

Bo wygrana Komorowskiego może dla niego oznaczać polityczną śmierć.
.
Piotr Semka • Rzeczpospolita
wyślij znajomemu

Reklama