„Wałęsa wie najlepiej”

kuriozum z pisma procesowego Lecha Wałęsy 

Masa wie co robi – wciąż ściga zbrodniarzy IV RP

Dziennikarska sprzedajność w całej okazałości. Jak służba, to służba. 

TW „Znak” i jego rada cenzorska zbierają się w styczniu

Minister administracji i cyfryzacji, Michał Boni, znany bardziej pod kryptonimem operacyjnym „Znak”, na styczeń zapowiedział zwołanie pierwszego posiedzenia rządowej rady cenzorskiej ds. „zapobiegania mowie nienawiści”. 

2,5 ROKU PROPAGANDY NIE WYSTARCZYŁO?

„Najpierw Cię ignorują. Potem śmieją się z Ciebie. Później z Tobą walczą. Później wygrywasz” …

Przyjaciele Stalina, przyjaciele Putina

Ciągle nie brakuje na świecie pożytecznych idiotów; politycy doskonale o tym wiedzą i eksploatują ich niemiłosiernie.

Zjawisko tak znane jak wykorzystywanie kiedyś pisarzy (sprawujących rząd dusz w narodzie), obecnie publicystów i dziennikarzy. Opisał tojuż Miłosz w rozprawce „Umysł zniewolony”; czasem nawet nie potrzeba „kupować” przychylności znanych ludzi pióra, filmu, czy teatru; oni sami lgną do władzy jak ćmy do lampy – łasi na ciepełko od władzy promieniujące.

Szczególną tu rolę grają aktorzy – z natury rzeczy odtwarzający intelektualny wytwór kogoś innego. Zdolny aktor może znakomicie kamuflować swoją ignorancję – nawet w dziedzinie dramatycznej literatury, która odtwarza. Słynni aktorzy, nadzwyczaj często grający – mają coraz mniej czasu na percepcję rzeczywistości. Skoro jednak potrafią udawać, że znają i głęboko przeżywają treść odgrywanych utworów, to dlaczego nie mogą sobie poudawać, że rozumieją i znają się na polityce, rozumieją przemiany i procesy społeczne, najczęściej w swoich poglądach powielają poglądy aktualnej władzy, to sie opłaca; władzy opłaca sie również.

Można wysnuć jeszcze jedna prawidłowość – mianowicie, najbardziej krzykliwi i przekonani o swoich racjach są aktorzy-samoucy (nieuki bez odpowiednich szkół); to jest zrozumiałe – oni są najbardziej przekonani o swoich możliwościach – skoro tylko mocą swojego talentu stali sie sławnym i aktorami (czy nawet politykami), to znaczy, że są czymś w rodzaju bożych pomazańców, których naród winien słuchać i z tym większym przekonaniem wygłaszają różne androny – bacząc jedynie na to by nie narazić się aktualnej władzy. Znana od czasów Sokratesa zasada (im głupszy, tym głośniejszy); ów najmędrszy człowiek starożytnej Grecji sformułował wiekopomną tezę „wiem, że nic nie wiem”. Odwrócenie jej pasuje doskonale do znanych współczesnych besserwisserów – Wałęsy, Olbrychskiego, Yves Montanda, Depardieu.

Często znani aktorzy i celebryci (znani z tego, iż są znani)- rzeczywistość postrzegają przez pryzmat kolorowych pism i tabloidów. Mniej więcej tak, jak było to przedstawione w „kultowym” rosyjskim filmie „Świat się śmieje”, w którym pokazano stoły uginające sie od jadła wszelakiego z pieczonymi prosiakami włącznie, a jednocześnie (poza planem filmowym) – 10 milionów mieszkańców Ukrainy umarło z głodu.

Wspomniany Yves Montand – chwalący „jedyne na świecie państwo sprawiedliwości społecznej” – czyli ZSRR i później także Kadeludy – czynny i głośny działacz komunistów francuskich – przed śmiercią przyznał jednak, iż całe życie tkwił w błędzie. Niestety takich tkwiących w błędzie było i jest mnóstwo – Roosevelt, Sartre, Obama, Komorowski, teraz wymieniony nieuk Depardieu. Nawet nie mamy co liczyć, że do tego błędu się przyznają (oczywiście, ci co nie żyją – takich szans nie mają).

Pewne nadzieje pojawiły się w związku z amerykańską ustawą (czy uchwałą) Magnitskiego i reakcją senatu US na „retorsje” Moskwy.

Janusz 40 • niepoprawni.pl
rys. Andrzej Krauze

Reklama

O cywilnej i wojskowej bezpiece oraz obcej agenturze w Polsce

Grzegorz Braun o tajnych służbach PRL, które odziedziczyła III RP.

Rozmowa w swetrach – Gmyz, Wildstein, Pereira

Cezary Gmyz, Dawid Wildstein i Samuel Pereira – wszyscy w swetrach, a rozmawiają nie tylko o dziennikarstwie…

Bonadaryk popłynął na prymitywnym numerze. Brunon K. dostał drugie życie?

… widać wyraźnie, że pod dywanem buldogi idą na noże.

prof. Jan Żaryn o działaniach SB wobec duchowieństwa

– Księża byli uważani przez komunistów jako wróg ideologiczny. Byli antypaństwowcami, ponieważ nie chcieli być ateistami