„Przebudzenie”

No, ludziska, wieszam wam ten film jeszcze w starym roku. I jeszcze w starym roku go sobie ludzie obejrzyjcie. Bo tu mamy do czynienia z najlepszą produkcją z serii smoleńskiej. Tu mamy kawał filmu. O ile poprzednie były ważne, jako pewien zapis czasu, ale raczej filmowo taki sobie, o tyle ten jest taki, jak trzeba.

Takich mam kilka myśli po projekcji, którą sobie właśnie odbyłem.

Nie ma bata, my wygramy. Z prostej przyczyny. Za nami stoi emocja pozytywna, bo pragnienie prawdy, godności i dumy to jest emocja pozytywna, a za onymi stoi emocja negatywna. Strach. Będą się więc odgryzać do ostatniej chwili, jak szczur zagnany do narożnika, ale to tylko szczur i jego śmierdzący strach.

Nie wolno mu jednak dać uciec, tylko go trzeba w tym narożniku zatłuc.

Druga taka rzecz, która mi się pomyślała, to o tym poecie Wenclu, który ma krzywe zęby tak, że aż mu się chce sprać pysk. Noż do cholery ciężkiej, niechże sobie ten poeta Wencel te zęby jakoś naprostuje, bo robi nam wiochę. Taki poeta, to powinien roztaczać wokół siebie taką aurę, żeby samice wszystkich gatunków i w każdym wieku miały ochotę się do niego łasić. Z tymi zębami odpada.

I to nie o to chodzi, żeby poeta Wencel zaraz te wszystkie baby ten teges. Chodzi o to, żeby w ogóle taką okazję miał i mógł odmówić wznosząc się na swej szlachetności ponad cielesne pokusy. A tak? Nie ma komu odmawiać, więc i szlachetność taka sobie.

Ale to tak na marginesie, bo nie o zęby chodzi, ale o pisanie poety Wencla.

A skoro chodzi o pisanie, to weźmy sobie te jego wiersze, z „De profundis”. I mniejsza teraz o to, jakiej jakości jest ta poezja, bo pewnie zaraz będzie o to kłótnia bez sensu, a mi taka kłótnia o jakości poezji poety Wencla potrzebna jak zęby w dupie. Chodzi bardziej o to, co pisze poeta Wencel i do jakiej odwołuje się emocji. Weźcie sobie te jego wierszyki tak w ogóle poczytajcie. No i teraz popatrzcie, co tam michnikowszczyzna ma nam do zaoferowania? Gretkowską i jej babę z dwoma łechtaczkami? Fiuta na krzyżu? I do jakiejż to emocji odwołuje się kultura lewicowa? Niezależnie od tego, jak śmiesznie brzmi ten potworek „kultura lewicowa”. Tak na moje, to nie odwołuje się do żadnej. Nie wiem, czy wy to sobie uświadamiacie, czy nie, ale tej drugiej strony nic nie wzrusza. Po prostu żadna z tych normalnych rzeczy, które wzruszają normalnych ludzi ich nie wzrusza. Mają to za infantylną ckliwość. Za to kiedyś dawno temu, na salonie, towarzysz galopujący wyznał był publicznie, że on się wzruszył na filmie Cośtam Mountain. Taki film o dwóch nieszczęśliwych pedałach. Tak jakby pedalstwo dawało jakiekolwiek widoki na szczęście.

No i na tym filmie, o dwóch niedomytych kowbojach, którzy walą się w dupy w namiocie na jakimś amerykańskim wygwizdowie- co jest nie tylko obrzydliwe, ale i niehigieniczne, na tym filmie wzruszył się lewicowy towarzysz galopujący. I to właśnie wyznał.

Można więc domniemywać (i po innych wypowiedziach tamtej rasy), że ich wzruszają jakieś pojebane rzeczy tylko.

No i tu znowu jest to, że mu musimy wygrać. Bo to jest w miarę prosta sprawa. Wystarczy zobaczyć, co kogo wzrusza. Jak ludzi wzruszają dobre, normalne rzeczy, to mamy do czynienia ze zdrowymi ludźmi, a jak kogo wzruszają dwa niedomyte pedały walące się w dupy w namiocie, to mamy do czynienia z ludźmi chorymi. A zdrowi ludzie zawsze wygrają z ludźmi chorymi.

Tyle, że warto tu sobie przypomnieć coś, co się dawno temu nazywało leprozorium. Najlepsze leprozoria to były takie dolinki, z których trudno było wyjść. I tam sobie mieszkali ludzie dotknięci trądem np.

I to się sprawdzało.

A skoro to się sprawdzało, to warto sięgnąć do dobrych i sprawdzonych wzorców i tych naszych zadżumionych, tych naszych trędowatych, którym się polskość nie przyjęła, trzeba w takim leprozorium umieścić.

Najlepsze w tym wszystkim jest to, że oni się wszyscy sami jako trędowaci oflagowali, więc nie powinno być kłopotów z identyfikacją.

Oglądajcie ludzie ten film.

Artur M. Nicpoń • nicek.info